Wciąż tu jesteśmy.
Wszystko przemija, ja wciąż tu jestem.
Upływają lata, ja wciąż tu jestem.
Powstają firmy i upadają.Czas przemija.
Pędzi do przodu.Ja wciąż tu jestem.
Parkingowe przyjaźnie.Były, są, moze kiedys bedą.Ja tez w tym bede.
Setki firm w których byłem, setki parkingów i melanży...
Jestem tutaj cały czas.Mimo ze mam tego dosc czasami.
Jestem tu.Trwam w tym.Nigdzie nie odchodzę.
Wypadki, dramaty.
Nie wypłacone pensje, często straty.
Jestem tu i trwam w tym.
Nigdzie sie nie wybieram.Jestem w tym dwanaście lat.
być może o dwanaście za długo.Nie wiem.
Bogatszy w doświadczenia.Uboższy o stracone lata i zdrowie.
No i co z tego jak każda chwila tu spędzona jest moja i nic mi tego nie zabierze.
Zdrowia nic mi nie odda, cała reszta zależy tylko ode mnie.
Kiedy jestem w trasie to myslami jestem w domu.
Po co to komu?
Nie wiem, jestem tu.Nie wybieram sie nigdzie indziej.
Mknę przez życie bo tak chcę.
Trzysta dni w roku to trzysta dni spędzone w trasie.
Wiem, gówno z tego jest i tak.Wieczny pęd, tęsknota i hajsu brak.
Kocham coś co mnie niszczy na zewnątrz i od środka.
Wiem że znasz to.
Gdy pukasz do drzwi granic absurdu, nie pytaj czy mozesz wejść.
Spytaj lepiej po co tam przyszedłes.
Nienawidzisz tych chwil gdy juz nie dajesz rady.
Kochasz to gdy dojeżdzasz na miejsce.
W zamian co?Podpis na dokumentach, może uśmiech i czasami kawa.
Potem znów to samo.Cały cyrk od nowa.
Adres, jazda i kolejne godziny spędzone gdzieś pomiedzy kabiną a domem.
Tęsknisz za żoną, dziewczyną czy dziećmi.
A mimo wszystko i tak zmienia sie krajobraz, pogoda, numery dróg.
Co jakiś czas głoś z nawigacji wyrwie cie z transu w który zapadłeś.
Lekko nie jest ale jesteś tam gdzie jestes.
Trwasz w tym.Nigdzie sie nie wybierasz.
Kochasz to i nienawidzisz.Ile razy tak jak ja obiecywałeś sobie ze to juz ostatni raz.Ostatnia trasa?
Nie ma co pierdolic, każdy wraca.
Poświęciliśmy sie temu.Oddajemy temu więskszą część tego czego nie powinniśmy.
To są nasze najlepsze dni.Innych nie mamy.
